2. ذکر:

1.ذکر واجب در رکوع عبارت است از یک‌بار گفتن «سُبْحَانَ رَبِّیَ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ» یا سه بار گفتن «سُبْحَانَ اللهِ» و اگر به جای آن، ذکر دیگری از قبیل «اَلْحَمْدُ لِلّهِ» و «اَللهُ اَکْبَرُ» و مانند آن (غیر از ذکر مخصوص سجده) را به همان مقدار بگوید نیز کافی است.

2.اگر ذکرهای رکوع و سجده را به­جای یکدیگر بگوید، درصورتی­ که سهوی باشد اشکال ندارد، همچنین است اگر عمدی باشد و به قصد مطلق ذکر خداوند «عزوجل» بگوید، ولی ذکر مخصوص آن را نیز باید بگوید.

3. آرامش بدن در حال گفتن ذکر رکوع:

  1. در رکوع هنگامی که ذکر واجب را می‌گوید، باید بدن آرام باشد، بلکه حتی در هنگامی که اذکاری را به قصد استحباب آن در رکوع می‌گوید، ‌مانند تکرار «سُبْحَانَ رَبِّیَ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ» و امثال آن، احتیاط واجب آن است که بدن را آرام نگهدارد.
  2. اگر در حالی که ذکر واجب رکوع را می‌گوید، بدن او بی اختیار حرکت کند و حال طمأنینه‌ی واجب را بر هم بزند، باید پس از آرام گرفتن بدن، ذکر واجب را دوباره بگوید.

3. کسی که می‌دانــد طمانینه در حال ذکر رکوع واجب است:
     الف. اگر پیش از رسیدن به حد رکوع و آرام گرفتن بدن، ذکر رکوع را شــروع کند
         -عمداً باشد: نمازش باطل است.
         -سهـــواً باشد: باید پس از رسیدن به حد رکوع و آرام گرفتن بدن، ذکر واجب را دوباره بگوید.

    ب. اگر پیش از تمام شـدن ذکر واجب سر از رکوع بردارد 
          1. عمداً باشد: نمازش باطل است.
          2. سهواً باشد:
            -اگـر پیش از خارج شدن از حد رکــوع متوجه شود که ذکـر را تمام نکرده: باید در همــان حال آرام بگیـرد و ذکر رکوع را بگوید.
             -اگـر پس از خارج شدن از حد رکوع متوجه شود که ذکر را تمام نکرده: نمازش صحیح است.                   
            
  4. کسی که به خاطر بیماری و امثال آن نمی‌تواند به اندازه‌ی گفتن سه «سُبْحَانَ اللهِ» در حال رکوع بماند، کافی است که یک مرتبه «سُبْحَانَ اللهِ» بگوید، و اگر فقط یک لحظه می‌تواند در حال رکوع باشد احتیاط واجب آن است که ذکر را در همان لحظه شروع کند و در حال سر برداشتن تمام کند.