وقت نماز صبح از هنگام طلوع فجر (فجر صادق) تا طلوع آفتاب است.
وقت نماز ظهر از اول ظهر (زوال خورشید) است تا هنگامی که فقط به مقدار خواندن نماز عصر تا غروب آفتاب وقت مانده ­باشد.
وقت نماز عصر از هنگامی است که به اندازه خواندن نماز ظهر، از ابتدای ظهر گذشته باشد تا غروب آفتاب.
وقت نماز مغرب از هنگامی است که سرخی ایجاد شده در آسمان که (بعد از غروب آفتاب از طرف مشرق بالا می‌آید) از بین برود تا هنگامی که فقط به مقدار خواندن نماز عشا تا نیمه شب شرعی وقت ­مانده باشد.
وقت نماز عشا از هنگامی است که به مقدار خواندن نماز مغرب از اول وقت گذشته باشد تا نیمه شب.
در ضمن توجه داشته باشید اگر کسی از روی معصیت یا به واسطه عذری، نماز مغرب یا عشا را تا نیمه­ شب نخواند، بنا بر احتیاط واجب باید آن‌ها را تا قبل از اذان صبح، بدون نیّت ادا یا قضا (به قصد ما فی الذمه) به­ جا آورد.

ملاکِ طلوعِ خورشید (پایان وقت نماز صبح)، دیدن آن در افق مکان نمازگزار است ـ که اگر کوه نبود، خورشید دیده می‌شد ـ نه رسیدن نور آن بر زمین.

در صورت یقین به دخول وقت و یا احراز از طریق شرعی مثل شهادت دو نفر عادل، اگر بعداً معلوم شود که کل نماز قبل از وقت خوانده شده، باطل است و باید دوباره خوانده شود؛ ولی اگر در اثناء نماز، وقت داخل شود (حتی به مقداری که فقط سلام واجب نماز در وقت خوانده شود) نماز صحیح است.

در فرض سؤال انسان باید نماز را در آخر وقت و با رعایت شرایط به صورت معمول نماز را بخواند.

پایان وقت ادای نماز عشاء، نیمه شب شرعی است؛ و پایان وقت ادای نماز مغرب تا هنگامی که فقط به قدر نماز عشا تا نیمه شب مانده است. بله، اگر کسی تا این زمان نمازش را نخوانده بود، تا قبل از اذان صبح باید نماز را بدون نیت قضاء و اداء بخواند.

اگر با حجت شرعی یا یقین به دخول وقت وارد نماز شود و در اثناء نماز بفهمد وقت داخل شده نماز صحیح است؛ ولی اگر معلوم شود کل نماز، خارج وقت خوانده شده، نماز باطل می باشد و عدول نیز صحیح نبوده است.

نافلۀ صبح پیش از نماز صبح خوانده می‌شود و وقت آن بعد از گذشتن از نصف شب، به مقدار خواندن یازده رکعت نماز شب است؛ ولی احتیاط آن است که قبل از فجر اول نخوانند، مگر آن که بعد از نافله شب، بلافاصله بخوانند؛ که در این صورت مانعی ندارد. ضمناً آخر وقت نافله صبح تا موقعی است که به اندازه خواندن نماز صبح تا سرخی مشرق، وقت باقی مانده باشد.

ج1) به طور کلی در وقت مخصوص هر نمازی خواندن نماز قضا یا مستحبی مانعی ندارد.
ج2) وقت مخصوص در مورد نماز صبح معنا ندارد. در وقت مخصوص نماز ظهر، خواندن نماز عصر ادائی همان روز صحیح نیست و در وقت مخصوص نماز عصر، نماز ظهر، قضا شده است و همچنین است نسبت به نماز مغرب و عشاء.

ج1و2) در فرض سؤال، چنانچه بعد از نماز بفهمد که تمام نماز را در وقت خوانده، نماز او صحیح است. و اگر بفهمد تمام نماز را پیش از وقت خوانده یا بفهمد که در بین نماز وقت داخل شده است، نمازش باطل است.

در فرض سؤال، حق ندارد عمداً خودش را جنب کند و یا بخوابد؛ ولی اگر ناخواسته خوابید و در خواب منی خارج شد و بعد از اذان صبح بیدار شد، روزه اش صحیح است؛ البته در صورتی که وقت برای غسل ندارد، ولی قبل از اذان صبح، وقت برای تیمم باشد، می تواند بخوابد و یا حتی عمداً خودش را جنب کند و در تنگی وقت تیمم نماید.

در هر دو حالت نماز صبح محسوب می شود و کفایت می‌کند.

اگر در وقت نماز یومیه نماز آیات هم بر انسان واجب شود، چنانچه برای هر دو نماز وقت دارد، هر کدام را اول بخواند اشکال ندارد. و اگر وقت یکی از آن دو تنگ باشد، باید اول آن را بخواند و اگر وقت هر دو تنگ باشد، باید اول نماز یومیه را بخواند.

صبر کردن برای نماز جماعت (چه به عنوان امام و چه مأموم) تا زمانی که از اول وقت، تأخیر زیادی نشود، بهتر است و الّا بهتر آن است که نماز را اول وقت به صورت فرادا بخواند.

در فرض سوال، نماز را باطل می‌کند، و فرقی بین وسعت وقت و تنگی آن نیست.

به طور کلی مکلف باید در مورد اوقات نمازهای یومیه و روزه، همان افق محل سکونت خود را رعایت کند؛ ولی اگر روزه گرفتن بر اثر طولانی بودن روز به خودی خود ـ حتی با ترک فعالیت و مراعات تغذیه ـ سختی فوق العاده داشته باشد، در این صورت بنا بر احتیاط روزه بگیرد و وقتی به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.
اما اگر حرجی بودن ادامۀ روزه به دلیل فعالیت مانند اشتغال به کار یا تحصیل و مطالعه باشد، در این صورت بنابر فتوا باید روزه بگیرد و هر گاه به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.