ج1) صِرف مورد مذکور، موجب بطلان نماز نیست؛ و قرار دادن سنگینی بدن روی هر دو پا (در حال قیام) به طور مساوی واجب نیست؛ اما واجب است نمازگزار بر روی هر دو قدم بایستد نه بر یک قدم و نه بر انگشتان و نه بر پاشنه‌ها.
ج2) به طور کلی بدن نمازگزار در هنگام نماز نباید به گونه‌ای حرکت کند که از حالت نمازگزار خارج شود و همچنین در هنگام قرائت و ذکرهای واجب و نیز ذکرهای مستحبی وارد شده، نباید بدن حرکت کند و اگر عمداً حرکت کند، نماز باطل است و اگر سهوی باشد، باید خواندن را متوقف کرده و بعد از طمأنینه، دوباره مقداری را که در حال حرکت خوانده، بخواند و ادامه دهد؛ بله حرکت دادن دست و انگشتان به صورت مختصر، اشکال ندارد؛ اگر چه احتیاط مستحب آن است که آن‌ها را هم حرکت ندهد.

به طور کلی کسی که برای قضای نماز میّت نایب می شود، نباید عذری داشته باشد؛ مثلاً کسی که نشسته نماز می خواند، نمی تواند برای نمازهای میّت اجیر شود.

ج1) اگر خون استحاضه زن جریان داشته باشد، چنان چه برای او ضرر ندارد، باید به وسیله پنبه از بیرون آمدن خون جلوگیری کند.
ج2) در فرض مذکور در صورتی که خون خارج نشده، نماز صحیح است و در صورت یقین به خروج خون، طهارت باطل شده و نماز باید اعاده شود.

هر زلزله‌ ای، چه شدید و چه خفیف، اگر حس شود و هر کدام زلزلۀ مستقلی محسوب شود، برای هر کدام از آنها باید نماز آیات جداگانه ای خوانده شود.

در فرض سؤال بر او واجب است ولی باید نماز آیات را به نیّت قضا بخواند.

با انجام نافلۀ عصر، بین نماز ظهر و عصر، فاصله ایجاد شده و اذان ساقط نیست. اما در مورد انجام تعقیبات، اگر فاصله کم باشد، اذان ساقط است.

برای مستحاضۀ کثیره، جمع بیش از دو نماز با یک غسل، جایز نیست، هر چند در فرض سؤال.

یکی از واجبات قرائت، موالات در آیات و کلمات و اذکار است؛ یعنی به طوری ادا کند که عرفاً پشت سر بودن صدق نماید. بنا بر این چنان چه عمداً موالات را ترک کند، اگر عدم موالات، باعث محو صورت کلمه شود و جبران آن موجب زیادی گردد، نماز باطل است. اما اگر موجب زیادی نشود، بنا بر احتیاط واجب نماز باطل است؛ ولی چنان چه ترک موالات، سهوی باشد و به نحوی باشد که موالات نماز به هم نخورد؛ آن چه تحصیل موالات می کند را به جا آورد و نماز صحیح است.

نماز باطل است.

چنانچه فاصله بین محل کار و وطن اصلی کمتر از مسافت شرعی باشد، نماز تمام است؛ ولی اگر بیشتر از مسافت شرعی باشد، چنانچه عرفاً شغل شما مسافرت است، (مثلاً تا یک سال، هر ده روز یک سفر شغلی دارید) نماز در سفرهای شغلی در بین راه تمام است؛ ولی در سفرهای غیر شغلی نماز شکسته است. ضمناً چنانچه ده روز در جایی بمانید در اولین سفر شغلی بعد از ده روز، نماز شکسته و از سفر دوم تمام است.

در فرض مرقوم، قضای نماز و روزه ای که به عهده پدر است، در هر حالی بر پسر بزرگتر واجب است، و همچنین بنا بر احتیاط واجب نماز و روزه قضای مادر هم بر او واجب است که می تواند از مال خود برای آنها اجیر بگیرد و بر سایر ورثه چیزی واجب نیست. البته در صورتی که میّت وصیت به اجیر گرفتن از ثلث ترکه اش کرده باشد و ثلث ترکه هم برای انجام همه نماز و روزه های او کفایت کند در این صورت ثلث ترکه باید برای آن مصرف شود.

شرکت در نماز جمعه، موجب سقوط استحباب نوافل ظهر جمعه نمی شود. توجه داشته باشید در روز جمعه نافله ظهر و عصر را می توانید قبل از ظهر بخوانید و نافله نماز ظهر و عصر در روز جمعه 20 رکعت می شود، که ده رکعت به نیت نافله ظهر و ده رکعت بعدی به نیت نافله عصر خوانده می شود.

اگر به حدی رسیده که امر به انجام وظیفه در مورد او معقول نباشد (مثل این که نسبت به نماز قادر به تشخیص اوقات نماز نباشد و نسبت به روزه هم فرقی بین حالت روزه و غیر روزه نگذارد)، مکلف به نماز و روزه و قضای آنها نبوده و فرزندان از جمله فرزند بزرگ نیز تکلیف ندارد.

اگر سکونت شما در فریدون‌کنار به گونه ای است که عرفاً در آن جا مسافر محسوب نمی‌شوید، در هر صورت نماز در آن جا تمام است و نیازی به قصد ده روز نیست. نسبت به سفرهای شغلی به بابلسر هم با توجه به این که مسافت شرعی طی نمی‌شود و اگر هم احیاناً طی شود محدود است؛ نماز شما در بابلسر تمام است مگر این که سفر به مقدار مسافت شرعی (حداقل مجموعاً چهل و یک کیلومتر به این شرط که رفت حداقل بیست کیلومتر و نیم باشد) داشته باشید که در این صورت نماز شکسته است.

مجرد همراه داشتن آن، ضرر به صحت نماز نمی رساند ولی چنانچه (با علم به غصبیت) به دست بسته باشد نماز باطل است.