گرفتن جا در مسجد برای نماز خواندن فی نفسه اشکال ندارد.

در نماز آیات، بلند خواندن حمد و سوره، مستحب است.

در فرض سؤال، نماز او صحیح است.

گناه ندارد؛ منتها نماز فرادا می شود.

برای مردها بلند خواندن قرائت در نماز ظهر روز جمعه، مستحب است؛ لکن سزاوار نیست که احتیاطاً آهسته خواندن آن ترک شود.

اگر نوافل را بخواهد نشسته بخواند اشکال ندارد، ولی بهتر است هر دو رکعت یک رکعت حساب کند یعنی دو برابر بخواند. هم چنین اگر می خواهد نماز وتر را نشسته بخواند، بهتر است که دو نماز یک رکعتی نشسته بخواند.

مأمومین در فرض مزبور، نماز را به صورت فرادا ادامه دهند.

نماز باطل نیست؛ ولی برای سجده بعدی، باید از پیشانی جدا شود.

ج1) مستحب است نمازگزار اگر مرد است بین پاها را از سه انگشت باز تا یک وجب فاصله دهد و اگر زن است، پاها را به هم بچسباند.
ج2) در هر صورت نماز صحیح است.

ج1) در فرض سؤال مستحب است مأموم همراه امام، تشهد را بخواند.
ج2) اگر امام در تشهد آخر است، مأموم می تواند پس از تشهد برخیزد و به نماز ادامه دهد.
ج3) اگر انسان هنگام تشهد آخر به جماعت برسد، برای درک ثواب جماعت، تکبیر بگوید و به حالت عادی بنشیند و پس از اتمام نماز، برخیزد و به نماز ادامه دهد.
ج4) اقتدا در فرض مزبور جایز نیست.

به طور کلی هر یک از رکوع های نماز آیات رکن می باشند که اگر عمداً و یا سهواً کم و زیاد شود نماز باطل می شود. در صورت شک در تعداد، بنا را بر اقل گذاشته و نماز را ادامه دهید؛ بنا بر این اگر نمازگزار شک کند سه رکوع انجام داده یا چهار رکوع، چنانچه برای رفتن به سجده خم نشده باشد، باید یک رکوع دیگر انجام دهد و اگر برای رفتن به سجده خم شده، نباید به شک خود اعتنا کند.

ج1) باید توبه جدی کند و با رعایت شرائط از جمله تطهیر بدن (به جهت اینکه بنا بر احتیاط واجب مشروبات مست کننده نجس هستند) نماز بخواند؛ ضمن اینکه ترک نماز در هیچ حالت و شرائطی جائز نیست.
ج2) خوردن مشروبات مست کننده هرچند کم باشد و باعث مستی نشود، حرام است.

در فرض سؤال قضای نماز شب یا ادامه نذر در شب دیگر واجب نیست.

جلوس بین دو سجده ولو در نماز مستحبی لازم است و اگر عمداً ترک شود، نماز مستحبی باطل می شود.

این که مظنه و گمان در افعال نماز معتبر باشد، محل اشکال است؛ پس در موردی که ظن و گمان با وظیفه شک مخالفت داشته باشد - مثلا گمان کند که چیزی را انجام داده و حال آن که در محل آن است - نباید احتیاط ترک شود؛ به این که مثل قرائت را به قصد «قربة الی الله»، بدون نیت جزئیت حتمی به جا آورد؛ و در مانند رکوع اگر گمان به انجام ندادنش داشت آن را به جا آورد، و پس از آن، نماز را اعاده کند؛ و همچنین است اگر بعد از گذشتن از محل آن، گمان به نیاوردن آن پیدا کند، و محل تدارک و جبران آن باقی مانده باشد. و اگر محل تدارک و جبران آن هم گذشته باشد، باید نمازش را تمام کند، و - برای عمل به احتیاط - در مثل رکوع، نماز را دوباره بخواند.