اگر اقامت شما در آن مکان به مقداری نیست که عرفاً آن مکان برای شما محل استقرار و زندگی محسوب شود، بدون قصد اقامت ده روز، نماز شما در آنجا قصر است و روزه صحیح نیست.

نیّت جماعت برای امام جماعت لازم نیست؛ ولی اگر بخواهد ثواب جماعت را ببرد، باید نیّت جماعت نماید و تا زمانی که کسی به او اقتدا نکرده است، نماز فرادا می باشد.

ج1) در فرض سؤال نماز با لباس های مزبور اشکال ندارد.
ج2) به طور کلی، نماز خواندن با لباسی که دارای تمثال است، ولو در فرض مذکور، کراهت دارد.

اگر نمازگزار در محل عبور مردم، نماز می‌‎خواند، یا کسی رو به روی او است؛ مستحب است جلوی خود، چیزی مانند تسبیح یا چوب یا ریسمان قرار دهد.

نمازگزاری که در فرض سؤال نمی تواند جلوی خنده اش را بگیرد، اگر از شدت خنده درونی، صورتش سرخ شود یا بدنش بلرزد، تا زمانی که صورت نماز به هم نخورده، نمازش صحیح است.

بطور کلی تکرار امامت در نماز جماعت در نمازهای یومیه یک بار جایز است، مشروط بر این که مأمومین در جماعت دوم غیر از مأمومین جماعت اول باشند؛ ضمناً گرفتن حقوق نیز اشکالی ندارد و مانع از صحت اقتدا نمی‌شود.

اگر با اعتقاد و اطمینان به این که نماز قصر بر مسافر الزامی نیست، نمازش را کامل خوانده است، قضای نمازها بر او واجب نیست؛ اما اگر نسبت به حکم این مسأله تردید داشته است، باید قضای نمازهایی را که خلاف وظیفه خوانده است بخواند.

هر زلزله‌ای که برای مردم منطقه‌ای قابل درک باشد، موجب وجوب نماز آیات بر مردم آن منطقه می‌شود و در صورتی که هنگام زلزله، شخص متوجه آن نشود و پس از حادثه بفهمد زلزله آمده است، بنا بر احتیاط واجب باید نماز آیات بخواند. البته چنانچه مرکز زلزله نگاری وقوع لرزش های خفیف زمین را در منطقه ای اعلام کند که فقط با دستگاه قابل درک است و افرادی که در آنجا زندگی می‌کنند اصلاً آنها را احساس نکنند، نماز آیات واجب نمی‌شود.

در فرض سؤال تا زمانی که در محل مأموریت باشد، نمازش تمام و روزه صحیح است؛ ولی در راه برگشت نماز را بنا بر احتیاط باید به صورت جمع بین شکسته و تمام بخواند.

مستحب است نمازگزار قنوت را بلند بخواند، ولی برای کسی که نماز را به جماعت می خواند، اگر امام جماعت صدای او را بشنود، بلند خواندن قنوت مستحب نیست.

در فرض مذکور گرداندن انگشتر، ضرری به صحت نماز نمی‌زند؛ لذا تذکر دادن، واجب نیست.

موارد مختلف است؛ اگر مسافر هنگام اذان ظهر در وطن بوده و یا مشمول مواردی است که در سفر، مجاز به گرفتن روزه است، صِرف شکسته خواندن نماز، ضرری به صحت روزه وارد نمی کند.

در فرض سؤال نمازش کامل است. هر چند احتیاط مستحب این است که در هنگام بازگشت، تا زمانی که به شهر داخل نشده است، نماز را به صورت جمع بین قصر و تمام بخواند.

چنانچه این احتمالات عرفاً معقول بوده و موجب می شود تا اطمینان به ماندن ده روزه پیدا نشود، باید نماز را شکسته بخواند؛ اما اگر این تردیدها تا سی روز ادامه پیدا کند، از آن به بعد نماز کامل خواهد بود.

بیش از مقداری که یقین دارد نماز از او فوت شده لازم نیست قضا کند.