اگر فراموش کنید و پیش از آن که به اندازه رکوع خم شوید و یادتان بیاید، مستحب است بایستید و قنوت را بخوانید و اگر در رکوع یادتان بیاید مستحب است بعد از رکوع، قضا کنید و اگر در سجده یادتان بیاید مستحب است بعد از سلام نماز قضا نمایید.

اگر با اجازۀ مقام معظم رهبری «دام ظله»، باقی بر تقلید حضرت امام «قدس سره» مانده‎اید، می‎توانید طبق فتوای حضرت امام «قدس سره» نماز آیات را بخوانید.

موارد مختلف است؛ در هر حال چنانچه غسلی که انجام داده است، غسل جنابت باشد، کفایت از غسل های دیگر می کند.

صحیح نیست.

اگر نماز بر چند نفر مرد و زن به طور همزمان بخواند، بعد از تکبیر چهارم می گوید:
«اللَّهُمَّ انَّ هؤلاء عَبْیدُکَ وَ أبْنُاء عَبْیدِکَ وَ أبْنُاء إمائکَ، نَزَلُوا بِکَ، وَ أنْتَ خَیْرُ مَنْزُولٍ بِهِ. اللَّهُمَّ إنّا لا نَعْلَمُ مِنْهُم إلّا خَیْراً، وَ أنتَ أعْلَمُ بِهِم مِنّا، أللَّهُمَّ إنْ کانَوا مُحْسِنین فَزِدْ فِی إحسانِهِم، وَ إنْ کانَوا مُسِیئین، فَتَجَاوَزْ عَنْهُم، وَاغْفِرْ لَهُم، اللَّهُمَّ اجْعَلْهُم عِنْدَکَ فی أعلی علّیّین، و اخلُف علی أهلهم فی الغابرین، و ارحمهم برحمتک یا أرحم الرّاحمین».

اگر در لیفت مژه، مانعی روی مژه یا پوست ایجاد نشود، برای وضو و غسل اشکالی ندارد؛ اما اگر از مواد یا ابزاری استفاده شود که ولو برای مدتی روی مژه یا پوست، حجمی (حجم مواد چرب یا ...) که مانع رسیدن آب به پوست و مژه باشد، ایجاد کند، وضو و غسل با آن باطل است و باید قبل از وضو یا غسل ـ هر چند مستلزم هزینه یا زحمت باشد ـ برطرف کند. ضمناً اگر برداشتن آن تا پایان وقت نماز ممکن نباشد یا مشقت غیر قابل تحمّل داشته باشد، عمل مذکور جایز نبوده و باید علاوه بر وضو یا غسل جبیره ای، تیمم کند و بعد از برطرف کردن آن، بنا بر احتیاط واجب قضای نمازها را نیز بخواند. در هر صورت اگر زینت محسوب شود، باید از نامحرم پوشانده شود.

در فرض یاد شده که در تهران - هر چند در خوابگاه - سکونت دارید، چنانچه اقامت شما در تهران به نحوی باشد که عرفاً بر شما مسافر صدق نکند، نمازتان در تهران تمام است و نیازی به قصد اقامت ده روز در آنجا نیست.

به یادگیری ادامه بدهید و کوتاهی نکنید و تا زمان تصحیح کامل قرائت، اگر برای شما ممکن باشد، نماز را بنا بر احتیاط واجب به جماعت بخوانید و اگر ممکن نیست، همان نمازی که می‌خوانید کافی است؛ در ضمن توجه داشته باشید، ملاک صحّت قرائت، رعایت حرکات و سکنات حروف و ادای آن‌ها از مخارجشان است به‌گونه‌ای که عرب زبانان، آن را ادای آن حرف (نه حرف دیگری) بدانند و رعایت محسّنات تجویدی، لازم نیست.

اگر وقت تدارک عمره واجب را نداشته باشد، احتیاط آن است که نیّت حجّ افراد کند و پس از حجّ، عمره مفرده به جا آورد و حجّ و عمره تمتّع را در سال بعد اعاده نماید.

اگر می تواند باید به میقات برگردد و اگر بخاطر ضیق وقت یا عذر دیگر نمی تواند، باید به خارج حرم برود و از آنجام مُحرم شود و اگر بر این نیز قادر نیست در داخل حرم مُحرم شود و حجّ او صحیح است.

مستحب است بعد از تولد نوزاد، او را به نیت "غسل مولود"، غسل دهند. زمان آن از وقت ولادت نوزاد است، و اگر دو یا سه روز هم تأخیر افتاد، استحباب آن باقی است. و چنانچه از وقت عرفی آن تأخیر افتاد، به قصد رجاء مطلوبیت به جا آورند. ضمناً خود مادر، باید بعد از پاک شدن از خون نفاس،* غسل نفاس انجام دهد.

*از وقتی که اولین جزء بچه از شکم مادر بیرون می آید، هر خونی که زن می بیند، اگر پیش از ده روز یا سر ده روز قطع شود، خون نفاس است.

اگر جنابت غیر عمدی بوده، روزه آن روز صحیح می‌باشد و اگر فکر می‌کردید که آن تیمم برای صحت روزه‌های بعد از آن کافی بوده و جنب نیستید، قضا ندارد و در غیر این صورت روزه‌هایتان را باید قضا نمایید و در فرض سوال که جاهل به مسأله بوده‌اید، کفاره ندارد.
ضمناً اگر تا سال بعد قضای آن را نگرفته‌اید برای هر روز باید یک مد طعام (750 گرم نان، گندم و امثال آن) به عنوان کفاره تاخیر به فقیر بپردازید.

اگر از روی علم و عمد بوده نمازهای گذشته باطل است؛ ولی در موارد سهو یا در مواردی که نمی دانسته اما اطمینان به درست بودن کار خود داشته است، نمازها نیاز به قضا کردن ندارد.

کسی­ که شک دارد بقای بر جنابت، روزه را باطل می‎کند یا نه و در حال جنابت، روزه بگیرد، بنابر احتیاط واجب، روزه­ اش باطل است و باید قضای آن ­را نیز بگیرد ولی اگر یقین دارد که بقای بر جنابت روزه را باطل نمی­‎کند و بر این اساس روزه بگیرد، روزه‌اش صحیح است، هرچند رعایت احتیاط در قضای روزه، نیکو است.
در هر حال به تعدادی که یقین دارید روزه قضا بر عهده شماست آنها را به جا آورید و نسبت به مقدار مشکوک وظیفه ای ندارید.

در فرض مذکور، نماز شما در تهران و در مسیر رفت و برگشت، کامل و روزه صحیح می باشد؛ ولی تهران وطن دوم شما محسوب نمی شود؛ بله اگر قصد دارید برای همیشه یا سالیان متمادی سالی سه چهار ماه (هر چند به صورت پراکنده) در آنجا زندگی کنید، بعد از آنکه وسائل زندگی مانند خانه و امثال آن را فراهم کنید، آنجا وطن دوم شما محسوب می شود.