تا زمانی که طواف ها از جمله طواف نساء و نماز آن ها را خود شما و در صورت عدم توانایی، نایب شما به جا نیاورد، باید از ازدواج و محرماتی که با طواف نساء حلال می شود، اجتناب کنید و ضمناً صیغه عقد باید مجدداً بعد از آن جاری شود.

قیام متصل به رکوع یعنی نمازگزار «از حالت ایستاده به رکوع» برود؛ بنا بر این اگر کسی بعد از حمد و سوره، رکوع را فراموش کند و به سجده ـ یک سجده ـ برود یا در حال رفتن به سجده متوجه شود، نمی‌تواند از همان حالت به رکوع برگردد؛ بلکه باید بایستد و سپس به رکوع برود.
قیام متصل به رکوع از واجبات رکنی است که ترک عمدی و سهوی آن موجب بطلان نماز می‌شود.
اما «قیام بعد از رکوع» واجب غیر رکنی است؛ یعنی باید بعد از رکوع بایستد و بدن او آرام بگیرد سپس به سجده برود و اگر سهواً ترک شود، ضرری به صحت نماز نمی‌زند.

اگر مربوط به استمتاع باشد اطاعت از شوهر واجب است، مگر آن که رضایت او را جلب کنید.

اگر این منزل بدون انشاء صیغه وقف بوده و به متولی شرعی (اگر از طرف واقف تعیین شده باشد) و یا حاکم شرع تحویل داده نشده است یا به نمازگزاران جهت اقامه نماز تحویل نگردیده است، وقف محقق نشده و می توان آن را فروخت.

در صورت تیمّم بدل از غسل، نیاز به وضو نیست؛ مگر آن که حدث اصغر از او سر زند مثلاً بول کند، که برای نمازهای بعد در صورتی که هنوز نمی‌تواند غسل کند، بنابر احتیاط باید بار دیگر تیمّم بدل از غسل کند و وضو هم بگیرد.

مانعی ندارد؛ هر چند احتیاط مستحب در ترک چنین نیابتی است.

در سجدۀ شکر، همین اندازه که انسان پیشانی را به قصد شکر بر زمین بگذارد، کافی است، بهتر است صد مرتبه یا سه مرتبه یا یک مرتبه شکرا للٰه، یا شکراً، یا عفواً بگوید.

در صحت اقتدا، احراز عدالت و شروط دیگر امام جماعت شرط است و از هر راهی که اطمینان به عدالت حاصل شود، اگر چه با اقتدای عده ای از اهل بصیرت و صلاح باشد کافی است، بلکه حسن ظاهر نیز کفایت می کند.

اگر در حال نشسته، امام را می بیند و فقط در سجده امام را نمی بیند، اشکال ندارد.

نذر شرعی تابع قصد است؛ اگر قصد شما استخدام بوده و نه صرف سرمایه گذار در بورس، تا استخدام نشده اید تکلیفی ندارید.

ج1) قضای همه نمازها و روزه‌هایی که یقین به فوت آن‌ها پس از رسیدن به سنّ بلوغ و تکلیف شرعی دارید، واجب است.
ج2) در فرض مذکور کفاره عمد واجب نیست، ولی احتیاط در این است که کفاره تأخیر بپردازید کفاره تأخیر یک مد طعام است؛ یعنی بابت هر روزه باید 750 گرم گندم، آرد، نان، برنج و امثال آن را به فقیر بدهید.

اگر از محلی که قصد اقامت ده روز کرده به قصد پیمودن مسافت شرعی خارج ‌شود، احتیاط واجب آن است که در فاصله بین محل اقامت و حد ترخص، بین قصر و تمام جمع کند یا نماز را تأخیر بیندازد تا از حدّ ترخص عبور کند و قصر بخواند.

بنابر احتیاط واجب باید آن مقداری که یقین دارید خلاف وظیفه عمل کرده اید قضا کنید و یا به فتوای مجتهد جامع الشرائطی که در فرض مذکور قائل به عدم وجوب قضای نماز است رجوع نمائید.

ج1) به طور کلی عدول از مجتهد زنده (در مسائلی که فتوا دارد) به مجتهد زنده دیگر، بنابر احتیاط واجب جایز نیست؛ مگر این که مجتهد دوم، اعلم یا محتمل‌ الأعلمیه باشد.
ج2) به هر حال تا حصول اطمینان، واجب است رمی کند؛ البته وسواس جایز نیست.
ج3) اگر بتواند در وقت خلوت، رمی کند، باید صبر کند و در زمان خلوت، خودش رمی کند و اگر به طور کلی از انجام رمی در روز معذور است، ولی در شب می‌تواند رمی کند؛ باید خودش در شب پیش و یا شب بعد، رمی کند؛ اما کسانی که از انجام رمی حتی در شب معذورند، می توانند نایب بگیرند. لیکن اگر هنگام نایب گرفتن، از برطرف شدن عذر خود مأیوس نبودند، احتیاط واجب آن است که در صورت برطرف شدن عذر در شب خودشان نیز رمی را تکرار کنند.

هر چیزی که روزه را باطل می کند، اعتکاف را هم باطل می کند؛ چون شرط صحت آن روزه است. پس باطل شدن روزه سبب باطل شدن اعتکاف می شود. همچنین جماع آن را باطل می کند، هر چند در شب انجام گیرد یا از روی سهو باشد؛ و همچنین است لمس کردن و بوسیدن از روی شهوت. اما در سایر کارهای حرامی که گفته شد بنابر احتیاط واجب اگر عمداً یا سهواً مرتکب شود، چنانچه اعتکاف واجب معین باشد، باید آن را تمام کند، و سپس قضا نماید، و اگر واجب معین نباشد در صورتی که این محرّمات را روز اوّل یا دوّم انجام دهد، باید اعتکاف را از نو شروع کند؛ و اگر در روز سوّم انجام دهد آن را تمام کند و بعد از سر بگیرد. و هر وقت اعتکاف را باطل کند، چنانچه واجب معیّن باشد، قضای آن واجب است، ولی لازم نیست فوراً قضا کند، و اگر واجب غیر معیّن باشد، از سرگرفتن آن واجب است. همچنین اگر اعتکاف مستحب را بعد از روز دوّم باطل کند، قضای آن واجب است، امّا قبل از آن، چیزی بر او نیست.