اگر تا آخر وقت نماز، امکان تطهیر بدن و لباس وجود داشته باشد، باید با بدن و لباس پاک، نماز بخوانید.

عدول از یک نماز به نماز دیگر جایز نیست؛ مگر در موارد خاص، که بعضی از آن موارد واجب و بعضی دیگر جایز است.
مواردی که عدول از یک نماز به نماز دیگر واجب است، عبارت است از:
1. از نماز عصر به نماز ظهر؛ قبل از وقت مخصوص نماز عصر، در صورتی که بین نماز متوجه شود که نماز ظهر را نخوانده است.
2. از نماز عشا به نماز مغرب؛ قبل از وقت مخصوص عشا؛ در صورتی که بین نماز عشا متوجه شود که نماز مغرب را نخوانده است و از محل عدول هم تجاوز نکرده باشد؛ یعنی قبل از رکوع رکعت چهارم باشد.
3. از یک نماز قضا به نماز قضای دیگری که در ادای آنها ترتیب معتبر است؛ مانند نماز قضای ظهر و عصر یک روز که بر اثر فراموشی، قبل از انجام قضای نماز اول، به خواندن نماز دوم مشغول می شود.
در مواردی هم عدول جایز است و از آن جمله:
1. در صورتی که شروع به نماز ادا کند و در بین آن یادش بیاید که نماز قضایی به گردنش هست که در این جا اگر محل عدول باقی باشد، مستحب است به‎ نماز قضا عدول نماید، مگر آن که بترسد با عدول به نماز قضا وقت فضیلت نماز ادا ‎فوت شود.
2. عدول از نماز واجب به نماز مستحبی و این عدول در دو جا است:‎ اول: در ظهر روز جمعه برای کسی که قرائت سورۀ جمعه را فراموش کند و سورۀ دیگری‎ را بخواند و به نصف یا بیشتر از آن رسیده باشد (می تواند همان را با عدول، نافله قرار دهد). دوم: در جایی که شخص مشغول نماز باشد و نماز جماعت برپا شود و بترسد به‎ جماعت نرسد، که در این صورت جایز است نمازش را نافله قرار دهد ودر دو رکعتی‎ سلام دهد تا به جماعت برسد.

چنانچه با پوشیدن کفش، شست پاها هنگام سجده روی زمین قرار نگیرد، نماز با آن باطل است؛ مگر در وقت ضرورت، مانند سرمای شدید و... که نماز خواندن با کفش، مانعی ندارد.

تا زمانی که یقین به بطلان وضو ندارد، وضو و نماز صحیح است، ولی اگر یقین به بطلان وضو دارد و می داند که تا پایان وقت می تواند نماز را بدون این حالت (خروج باد معده) بخواند، باید نماز را در وقتی که مهلت پیدا می‌کند، بخواند و اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پیدا نمی‌کند ‌ و نمی‌تواند وضوی خود را تا آخر نماز حفظ کند و تجدید وضو هم در حال نماز برای او خیلی دشوار است، می‌تواند با هر وضو یک نماز بخواند، یعنی برای هر نماز به یک وضو اکتفا کند، هر چند وضو در بین نماز باطل شود.

موارد مختلف است؛ به طور کلی اگر در ماه رمضان، انسان تحقیق نکرده و مبطل روزه انجام دهد و بعد معلوم شود صبح بوده، روزه باطل است و قضای روزه آن روز، واجب می‌شود؛ ولی اگر با تحقیق و علم به این که صبح نشده، مبطلی انجام دهد و معلوم شود که صبح بوده است، قضای آن روز، بر او واجب نیست.

در فرض سؤال، وظیفه او وضو گرفتن است ولی چنانچه یقین دارد که از اوّل وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پیدا می‌کند، ‌باید نماز را در وقتی که مهلت پیدا می کند ‌بخواند و اگر به مقدار وضو و نماز مهلت ندارد، ‌می‌تواند با هر وضویی یک نماز بخواند، یعنی برای هر نماز به یک وضو اکتفا کند، هر چند وضو در بین نماز باطل شود و احتیاط واجب آن است که در صورت امکان پیش از هر نماز، مخرج بول را که نجس شده آب بکشد.

اگر قصد نمازگزار امتثال امری باشد که هم اکنون متوجه او است یعنی به قصد انجام وظیفۀ فعلیّه نماز بخواند و به خیال این که هنوز وقت باقی است، قصد ادا کند، نمازش صحیح است و قضا محسوب می شود.

موارد مختلف است؛ اگر انسان مشغول نماز چهار رکعتی شود و در بین نماز یادش بیاید که مسافر است یا ملتفت شود که سفر او هشت فرسخ است چنانچه به رکوع رکعت سوم نرفته، باید نماز را دو رکعتی تمام کند و اگر به رکوع رکعت سوم رفته نمازش باطل است ودر صورتی که به مقدار خواندن یک رکعت هم وقت داشته باشد باید نماز را شکسته بخواند.

کیفیّت نماز شب به این صورت است که ابتدا چهار نماز دو رکعتی به نیّت «نماز شب»، مانند نماز صبح خوانده می شود و پس از آن دو رکعت به نیّت «نماز شفع» و یک رکعت به نیّت «نماز وتر» خوانده می شود که در قنوت آن استغفار و دعا برای مؤمنین و طلب حاجات از خداوند منّان، به ترتیبی که در کتابهای دعا ذکر شده، مستحب است.

با تحقق شرائط سفر شغلی، از اولین سفر شغلی، حکم، جاری است و نماز تمام و روزه صحیح است.

خارج شدن از اداره برای رفتن به مسجد جهت شرکت در نماز جماعت در اول وقت، در صورتی که نماز جماعت در خود اداره بر پا نشود، اشکال ندارد، ولی باید مقدمات نماز به گونه ای فراهم شود که مدت غیبت از اداره در ساعات رسمی کار برای ادای فریضه نماز جماعت، کاملاً کاهش پیدا کند.

بنابر احتیاط واجب، باید نماز مغرب و عشا را تا اذان صبح به نیت ما فی‌الذمه به جا آورد.

کسی که می خواهد نماز بخواند، باید برای پیدا کردن قبله کوشش نماید تا یقین کند که قبله کدام طرف است و می تواند به گفته دو شاهد عادل که از روی نشانه های حسی شهادت می دهند، یا به قول کسی که از روی قاعده علمی قبله را می شناسد و محل اطمینان است، عمل کند و اگر اینها ممکن نشد، باید به گمانی که از محراب مسجد مسلمانان یا قبرهای آنان یا از راه های دیگر پیدا می شود، عمل نماید؛ حتی اگر از گفته فاسق یا کافری که به واسطه قواعد علمی قبله را می شناسد گمان به قبله پیدا کند، کافی است و کسی که برای یافتن جهت قبله هیچ راهی ندارد و گمان هم به هیچ طرف نمی رود، بنا بر احتیاط واجب باید به چهار طرف نماز بخواند و اگر برای چهار نماز وقت ندارد، به هر اندازه ای که وقت دارد نماز را تکرار کند.

در فرض سؤال خون مذکور، حکم استحاضه را دارد. اگر استحاضه، قلیله باشد باید برای هر نماز یک وضو بگیرید و ظاهر فرج را هم اگر خون به آن رسیده است، آب بکشید و بنا بر احتیاط واجب وسیله ای را که برای جلوگیری از خون استفاده می کنید، ــ اگر نجس شده است ــ آب بکشید یا عوض کنید. در استحاضه متوسطه علاوه بر وظایف استحاضه قلیله، باید برای نمازی که قبل از آن یا در بین آن خون استحاضۀ متوسطه دیده اید، غسل کنید، یعنی اگر بعد از نماز صبح مستحاضۀ متوسطه شوید، باید برای نماز ظهر و عصر، غسل کنید و بعد از آن تا زمانی که مستحاضۀ متوسطه هستید، هر روز بعد از اذان صبح و قبل از نماز، غسل کنید. در استحاضۀ کثیره: علاوه بر کارهای استحاضه قلیله، باید یک غسل برای نماز صبح و یک غسل برای نماز ظهر و عصر و یک غسل برای نماز مغرب و عشاء، در وقت نماز انجام دهید، البته اگر بین نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشاء، فاصله بیندازید، باید برای نماز عصر و عشاء هم یک غسل انجام دهید.

اگر انسان فراموش کند که مسافر باید نمازش را قصر بخواند یا فراموش کند که در سفر است و نمازش را تمام بخواند، چنانچه داخل وقت یادش بیاید، باید نماز را اعاده کند و اگر اعاده نکند، قضای آن واجب است؛ ولی اگر بعد از وقت متوجه شود، نمازش قضا ندارد.