در فرض سؤال اگر بدانید گوشت از بازار مسلمین تهیه شده یا از مسلمانی گرفته شده و احتیاطاً تصرفات مشروط به تذکیه شرعی را انجام داده است، مصرف آن غذا اشکال ندارد و تحقیق لازم نیست.

در فرض مذکور سفر اشکال ندارد ولی اگر در نذر، قید "روزه حتی در سفر" مد نظرتان نبوده، نباید در سفر روزه بگیرید ولی اگر نذر با تمام شرائط آن محقق شده باشد، قضای روزه آن روز را باید بگیرید.

بهتر است که تلقین به زبان عربی باشد و اگر میت غیر عرب باشد بهتر است که هم به زبان عربی و هم به زبان میت او را تلقین داد.

ج1) در صورتی که مقدارِ قواره، مشخص باشد (طبق عرف بازار) فروش آن به صورت قواره‌ای اشکال ندارد.
ج2) اگر به صورت مصالحه باشد، اشکال ندارد.

در فرض سؤال اگر معلوم باشد که صاحب این وسائل از آنها اعراض کرده، برداشتن یا انتقال این وسائل اشکالی ندارد؛ در غیر این صورت بنا بر احتیاط واجب باید خود شخصی که این وسایل را برداشته، احکام مجهول المالک را رعایت کند، یعنی اگر امکان دسترسی به مالکش نباشد و ناامید از پیدا کردن او باشد، بنابر احتیاط واجب، همان وسائل یا قیمت آن ها را به نیت مالکش به فقیر صدقه بدهد.

ریختن آبروی مؤمن به این طریق جایز نیست؛ در هر صورت وظیفۀ شما در مرحلۀ اول، امر و نهی زبانی به خود شخص است و در صورت عدم تأثیر، از نظر شرعی و قانونی مکلّف هستید برای اصلاح او، مستندات خود را در این زمینه، به نهادهای مربوطه ارائه دهید و در این زمینه ترس از بین رفتن آبروی این فرد، مجوّزی برای کوتاهی از احقاق حق، برای حفظ بیت المال محسوب نمی‎شود.

در فرض سؤال اگر فروشنده در ضمن فروش سی دی، با مشتری شرط کرده باشد مثلاً این سی دی را به شرطی می‌فروشم که فقط خود خریدار استفاده کند و نباید به دیگران بدهد، در این صورت عمل به این شرط، لازم است.

محرمیّت از بین نمی رود.

به طلاهای مذکور، زکات، تعلّق نمی‎گیرد.

اگر ظاهر حال یا قرینه ای باشد که به چه کسی هدیه داده شده، طبق آن عمل می شود؛ در غیر این صورت برای مشخص شدن مالک پول، باید از هدیه دهنده سؤال شود که به چه کسی هدیه داده است و چنانچه امکان سوال هم نباشد اگر شک در مالک بودن، بین پدر و مادر است در اینصورت باید با هم مصالحه کنند و اگر شک بین مالک بودن، بین پدر و فرزند است پدر می تواند با این قصد که اگر مال فرزند هم باشد در عوض نفقه او، در آنها تصرف کند.

هر کدام از امر به معروف و نهی از منکر به واجب و مستحب تقسیم می‎شود و چیزی که عقلًا یا شرعاً واجب است، امر به آن واجب می‎باشد و چیزی که عقلًا قبیح، یا شرعاً حرام است، نهی از آن هم واجب می‎باشد و کاری که مستحب باشد، امر به آن مستحب است و آنچه مکروه است، نهی از آن مستحب است.

ج1) اگر زینت کردن محسوب شود، جایز نیست؛ در غیر این صورت اشکال ندارد.
ج2) لازم نیست حتماٌ مشکی بپوشد بلکه باید از پوشیدن لباسی که زینت محسوب می‌شود اجتناب کند.
ج3) تنظیف لباس و بدن، شانه کردن مو، گرفتن ناخن و استحمام، اشکالی ندارد اما زینت کردن جایز نیست.

اگر صِرف وعده بوده، تخلّف از آن حرام نیست، هر چند خُلف وعده شایسته نیست؛ ولی اگر در ضمن عقد لازمی باشد، عمل به آن واجب و تخلّف از آن حرام است.

نجس است.

نجس است و خوردن آن حرام است.