با توجه به اینکه سلام اول و همچنین یکی از دو سلام دیگر، مستحب است بنا بر این در فرض مذکور، تکرار لازم نیست.

در فرض سؤال نمازهایی را که شکسته خوانده‌اید باید به صورت تمام در وقت، اعاده و در خارج وقت، قضا کنید.؛ لازم به ذکر است ملاک محاسبه مسافت شرعی فاصله بین آخر شهر مبدأ و ابتدای شهر مقصد است و هرگاه علم یا اطمینان داشته باشید یا به وسیله بیّنه شرعی (دو نفر عادل) ثابت شود که مسافت حداقل هشت فرسخ است، باید نماز را شکسته بخوانید در غیر این صورت نماز را باید تمام بخوانید.

به طور کلی، مسافرت در ماه رمضان هر چند برای فرار از روزه باشد، جایز است، البته بهتر است به سفر نرود؛ مگر اینکه سفر برای کار نیکو یا لازمی باشد و در صورت مسافرت، ولو اینکه برای فرار از روزه باشد، چنانچه از شب قبل تصمیم به سفر داشته و قبل از ظهر از شهر خارج و هنگام اذان ظهر در سفر باشد، افطار بر او واجب است.

اگر از شب قبل نیت سفر داشته است، می تواند بعد از حد ترخص افطار کند؛ اما اگر از شب قبل، قصد سفر نداشته است، بنابر احتیاط واجب باید روزه را نگهدارد و بعد از ماه رمضان قضای آن را هم بگیرد.

اختصاص به مسافر ندارد.

روزه مذکور، مستحب است و وقت نیت روزه مستحبی تا قبل از غروب است. بنابراین اگر کاری که روزه را باطل می کند انجام نداده باشد، می تواند بعد از ورود به مدینه تا قبل از غروب، قصد روزه نماید.

برای صحت روزه مستحبی در سفر، بنابر احتیاط واجب شرط است که نذر در حضر منعقد شده باشد نه در سفر.

عبارت مذکور در سؤال، صیغه نذر محسوب نمی‌شود؛ اما با فرض خواندن صیغه شرعی آن، اگر در حضر نذر کرده باشد که روز معینی را در حضر روزه بگیرید، تنها در صورتی که به مقداری فرصت داشته باشید که بتوانید در آن مدت روزه های قضا را بگیرید، نذر و روزه های نذری صحیح است. البته اگر در حضر (قبل از سفر) نذر کنید که در روز معیّنی در سفر روزه مستحبی بگیرید، نذر و روزه نذریتان صحیح است، هر چند قضای روزه واجب بر عهده‌تان باشد.

خیر، گرفتن روزه مستحبی در سفر جایز نیست؛ مگر در صورتی که در حضر (نه در سفر) نذر شرعی کند که در سفر روزه بگیرد یا در مدینه طیبه که برای بر آورده شدن حاجت، می‌ تواند سه روز، روزه مستحبی بگیرد و احتیاط آن است که روز چهارشنبه، پنج شنبه و جمعه را اختیار کند

در فرض مذکور، اگر تا قبل از ظهر به وطن خود مراجعت نکنید، روزه آن روز شما باطل است.

در فرض سؤال اگر وضعیت مذکور حداقل سه ماه ادامه دارد و در طول هفته _ غیر تعطیلات _ به جهت شغل مسافر باشد و یا اگر مدت طولانی مثلا یک سال در هر ده روز یک سفر شغلی دارد، نمازش در محل کار و بین راه تمام و روزه اش صحیح است و اگر ده روز هیچ سفری نداشته و در یک محل توقف داشته باشد، در اولین سفر حکم مسافر دارد.

در فرض مذکور، فرقی بین سفر کاری و غیرکاری نیست.

در فرض مذکور، نماز شما در تهران و در مسیر رفت و برگشت، کامل و روزه صحیح می باشد؛ ولی تهران وطن دوم شما محسوب نمی شود؛ بله اگر قصد دارید برای همیشه یا سالیان متمادی سالی سه چهار ماه (هر چند به صورت پراکنده) در آنجا زندگی کنید، بعد از آنکه وسائل زندگی مانند خانه و امثال آن را فراهم کنید، آنجا وطن دوم شما محسوب می شود.

اگر عرفاً تبلیغ و ارشاد یا امر به معروف و نهی از منکر شغل و کار او محسوب شود، در سفر برای انجام آن کارها حکم مسافری را دارد که به‌ خاطر شغل و کارش سفر می‌ کند و اگر زمانی برای کاری غیر از ارشاد و تبلیغ مسافرت کرد، در آن سفر مانند سایر مسافران، نمازش شکسته است و روزه او صحیح نیست.

عقد، در فرض مذکور باطل است و در صورتی که دخول محقق شده باشد، خانم مستحق مهر المثل است.