در فرض سؤال چنانچه بعد از ظهر از وطن خود حرکت نمایید، روزه این روز صحیح است؛ همچنین روزه فردا، اگر قبل از ظهر به مقصد برسید و کارهائی که روزه را باطل می کند در بین راه انجام نداده باشید، باید نیت روزه نموده و آن روز را روزه بگیرید؛ اما اگر بعد از اذان ظهر به مقصد برسید و یا در بین راه مبطلی انجام داده باشید، روزه آن روز صحیح نیست.

در فرض سوال اگر قبل از ظهر مسافرت را آغاز کرده و شب گذشته قصد سفر داشته، فقط قضای روزه آن روزی که پیش از ظهر به محل اقامتش نرسیده، واجب است و کفّاره‌ ندارد.

انسان در ماه رمضان، می تواند در سفر (مشروط به اینکه از شب قبل، قصد سفر داشته باشد) روزه خود را افطار کند، هر چند که یقین دارد قبل از ظهر به وطن می رسد؛ اما اگر در سفر روزه خود را افطار نکرد، در صورتی که قبل از ظهر به وطن رسید، واجب است روزه را ادامه دهد.

اگر از شب قبل، قصد سفر داشته، روزه آن روز باطل است؛ ولی اگر در روز، قصد سفر کرده است، بنابر احتیاط واجب باید روزه بگیرد و پس از ماه رمضان هم قضای آن را به جا آورد.

نماز در فرض مذکور کامل و روزه صحیح می باشد.

در فرض سؤال، روزه صحیح نیست؛ مگر این که در احتیاطی که معظّم له (در نماز جمع) دارند، به مرجع جامع الشرائطی رجوع کنید، که به تمام بودن نماز و صحت روزه، فتوا داده باشد.

موارد مختلف است؛ اگر مسافر هنگام اذان ظهر در وطن بوده و یا مشمول مواردی است که در سفر، مجاز به گرفتن روزه است، صِرف شکسته خواندن نماز، ضرری به صحت روزه وارد نمی کند.

اگر به خاطر ضعف جسمانی، روزه گرفتن به خودی خود ـ حتی با ترک فعالیت و مراعات تغذیه ـ سختی فوق العاده داشته باشد، در این صورت بنا بر احتیاط روزه بگیرد و وقتی به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.
اما اگر حرجی بودن ادامۀ روزه به دلیل فعالیت مانند اشتغال به کار یا تحصیل و مطالعه باشد، در این صورت بنابر فتوا باید روزه بگیرد و هر گاه به سختی فوق العاده افتادد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.

روزه حتی در فرض سؤال واجب است؛ منتهی هر گاه ادامه روزه مشقت بسیار زیاد داشت، می توانید روزه را افطار کنید و پس از ماه رمضان قضای آن را بگیرید.

اگر به حدی رسیده که امر به انجام وظیفه در مورد او معقول نباشد (مثل این که نسبت به نماز قادر به تشخیص اوقات نماز نباشد و نسبت به روزه هم فرقی بین حالت روزه و غیر روزه نگذارد)، مکلف به نماز و روزه و قضای آنها نبوده و فرزندان از جمله فرزند بزرگ نیز تکلیف ندارد.

اگر مکلف نسبت به حکم گرفتن روزه واقعا جاهل باشد، فقط قضای روزه بر او واجب است و کفاره عمد ندارد.

روزه مستحبی گرفتن میهمان بدون اذن یا با نهی میزبان مکروه است و در صورتی که میهمان روزه بگیرد و میزبان او را دعوت به غذا کند، قبول دعوت مؤمن در حال روزه مستحبّی، شرعاً امری پسندیده است و خوردن غذا به دعوت مؤمن هر چند روزه را باطل می‌کند ولی او را از اجر و ثواب روزه محروم نمی‌سازد.

موارد مختلف است؛ اگر در جایی تصریح شده باشد که آیة الکرسی تا «هم فیها خالدون» است باید به وظیفه عمل شود، در غیر این صورت آیة الکرسی همان آیه اوّل است.

اگر پس از قصد اقامت و خواندن نماز چهار رکعتی تصمیم بگیرد به کمتر از مسافت برود (مانند روستایی در دو فرسخی) و از آنجا به مسافت شرعی سفر کند و در این سفر مجدد از محل اقامت بعنوان یکی از منازل سفر (نه به قصد ماندن در آنجا) عبور کند، بنابر احتیاط واجب باید در رفت و در مقصد (روستای دو فرسخی)، نماز را هم تمام و هم قصر بخواند، و هنگامی ­که از مقصد (روستای دو فرسخی) به سمت مقصد نهایی حرکت می­ کند که در مسیر از محل اقامت سابقش هم عبور می‌ کند، نمازش قصر می‌ شود.

ج1) عقد موقت با خانم اهل کتاب با رعایت شرائط شرعی اشکال ندارد ولی باید به طرف مقابل تفهیم ازدواج به صورت موقت شود و او هم قبول کند.
ضمناً توجه داشته باشید که به طور کلی صحت عقد موقت طولانی مدت مثل 99 ساله که عادتاً احتمال بقای زوجین تا آن مدت وجود ندارد، محل اشکال است.
ج2) اگر رشیده باشد و در مذهب او اذن پدر لازم نباشد، ازدواج با رضایت خود او اشکال ندارد.