به طور کلی، خبر دادن یک نفر کافی نیست؛ مگر اطمینان به گفته او پیدا کنید که در این صورت حکم به نجاست می شود؛ بله اگر کسی که آن چیز در اختیار اوست خبر بدهد که آن نجس است یا دو شخص عادل به نجاست آن گواهی‌ بدهند، آن چیز محکوم به نجاست است.

اثبات کُر بودن آب، با خبر یک عادل و یا خبر کسی که آب در اختیار او است، محل اشکال است؛ البته اگر موجب اطمینان شود، کافی است.

در فرض سوال بعد از کسر دیون مالی میت و وصیت های نافذه، هر آنچه باقی مانده باشد، یک هشتم به همسر می رسد و مقدار باقی مانده (بعد از کسر یک هشتم) بین مادر و دختر به چهار قسمت تقسیم شده که یک قسمت متعلق به مادر و سه قسمت متعلق به دختر است.
لازم به ذکر است که زن از همه اموال منقول و از قیمت اموال غیر منقول اعم از زمین و خانه و... ارث می برد.

مشکل شرعی ندارد؛ به طور کلی بهتر است از مس اسماء جلاله و اسامی انبیاء و معصومین علیهم السلام و القاب و کنیه آن‌ها بدون وضو اجتناب شود.

در فرض سؤال استفاده، اشکال ندارد و تحقیق هم لازم نیست.

در فرض سؤال، اشکال ندارد و بین نشستن رو به قبله یا پشت به آن، مخیّر است؛ هر چند پشت به قبله بودن بهتر از رو به قبله بودن است.

جایز نیست؛ مگر این که صاحب کار شرط نکرده باشد خود او کار را انجام دهد و او مقداری از کار - هر چند مقدار کمی - را خودش انجام بدهد.

هر چند اگر قصد همسایه از نگهداری حیوان اذیت شما نباشد، امر حرامی را مرتکب نشده است؛ اما در هر حال شأن همسایه در اسلام شدید است و تشویق شرع مقدس بر رعایت‎ آن مورد تأکید است و روایاتی که در وجوب خودداری از اذیت همسایه و در تشویق به‎ حسن همجواری است بسیار زیاد می باشد.

در فرض مذکور روزه‌اش صحیح است.

در فرض سؤال احتیاط واجب، آن است که نماز را بین قصر و تمام جمع کنید.

در غسل ترتیبی پاک بودن تمام بدن لازم نیست؛ اگر تمام بدن نجس باشد و هر قسمتی را پیش از غسل دادن آن قسمت آب بکشید، کافی است.

ج1) نگاه به عورت دیگری - همجنس باشد یا غیر همجنس - غیر از زن و شوهر، حرام است، در فرض سؤال دریافت اجرت برای آن مقدار از کار که مستلزم نگاه حرام به عورت است، جایز نیست و مالک آن نمی‌شود و اگر دریافت کرده است و مالک آن را نمی شناسد در صورتی که از طرف او صدقه بدهد تکلیفی ندارد؛
ج2) سینه جزو عورت نیست و نگاه همجنس به آن اگر مفسده‌ای نداشته باشد، اشکال ندارد.

به طور کلی بلند گفتن تکبیرة الاحرام واجب نیست؛ هرچند اگر طوری بگوید که امام جماعت صدای او را بشنود، مکروه است.

زن بارداری که زایمان او نزدیک است؛ اگر می‌‌ترسد که روزه برای جنین یا خودش ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نیست و در صورت اول (ضرر برای جنین) باید برای هر روز یک مدّ طعام، یعنی گندم یا جو و مانند این‌ها (به عنوان فدیه) به فقیر بدهد و بعد از ماه رمضان نیز قضای آن را به جا آورد و در صورت دوم که برای خودش ضرر دارد، باید روزه هایی را که نگرفته، قضا نماید و بنابر احتیاط فدیه نیز بدهد و در مورد زنی که زایمان او نزدیک نیست، پرداخت فدیه مبنی بر احتیاط وجوبی است.
همچنین اگر زن شیرده (خواه مادر بچّه یا دایه، با اجرت باشد یا بدون اجرت) به دلیل ترس از کم یا خشک شدن شیر، می ترسد روزه برای کودک ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نیست و باید برای هر روز فدیه بدهد و قضای روزه را هم بعداً بگیرد، اما اگر روزه برای خود زن ضرر داشته باشد، بنابر احتیاط فدیه واجب است.
شایان ذکر است در دو مسئله فوق اگر تا ماه رمضان سال بعد روزه نگیرد، در صورتی که کوتاهی کرده باشد، علاوه بر قضا، کفاره تأخیر هم واجب می‌شود ولی اگر به خاطر عذر، قضا را انجام نداده باشد، کفاره تأخیر ندارد و چنانچه این عذر، ترس ضرر برای فرزندش باشد، قضای روزه‌ها را هر زمان که بتواند باید انجام دهد و اگر عذر، ترس ضرر برای خودش باشد، قضا ساقط می‌شود و باید برای هر روز یک فدیه دهد.

پس از فوت فرزند ارشد، برادر ارشد و اصلح، متولی است و مادامی که براداران متولی اول زنده و دارای صلاحیت هستند، فرزندان او متولی نخواهند شد تا آنکه نسل اول منقضی شود و تولیت به اکبر اولاد ذکور نسل بعدی برسد و برای نسل های بعدی نیز به همین صورت خواهد بود که تا از ذکور نسل قبل یک نفر زنده باشد، نوبت به نسل بعدی نمی رسد.