نهی از منکر با وجود شرایط آن واجب می‎شود؛ ولی ردّ غیبت، بدون وجود شرایط نهی از منکر هم واجب است.

در فرض سوال، واجب نیست.

تفحص جایز نیست؛ البته اگر قانونی در این زمینه وجود دارد، باید رعایت شود.

با حفظ حریم ضوابط شرعی و مقررات اسلامی و پرهیز از هرگونه عمل و رفتاری که آمیخته به ریبه و یا موجب ترتب فتنه و فساد باشد، مانع ندارد و در هر صورت بر زنان و دختران حفظ حجاب واجب است و بر مردان هم واجب است از نگاه حرام خود‌داری نموده و همچنین از اختلاطی که موجب خوف فتنه و فساد است اجتناب نمایند.

امر به اجرای قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و امر به قوانینی که به طور مستقیم، توسط مجلس شورای اسلامی وضع شده و مورد تأیید شورای نگهبان قرار گرفته‌اند و یا با استناد به اجازه قانونی نهادهای مربوطه، وضع شده‌اند، از مصادیق معروف و تخلّف از آن، جزء مصادیق منکر، محسوب می شود.

مقصود، احتمال عقلایی تاثیر است؛ یعنی عقلاء در آن مورد احتمال تاثیر بدهند و تشخیص آن بر عهده مکلف است. بنابراین اگر انسان، بداند یا اطمینان پیدا کند که امر و نهی او، تأثیر ندارد، امر به معروف و نهی از منکر، واجب نیست. اما به صرف گمان به عدم تأثیر و لو اینکه ظنّ قوی باشد، وجوب (امر یا نهی) ساقط نمی‌شود.

در فرض سوال، اگر بدانید که فرد عاصی، باز قصد ادامه و تکرار آن گناه را دارد، باید نهی از منکر کنید و الّا لزومی ندارد.

اگر عمل مذکور تأثیر داشته باشد، کفایت می‌کند و در فرض عدم تأثیر، وظیفۀ شما ورود به مراتب بالاتر نهی از منکر مانند تذکر لسانی‌ است.

قطع رحم با کسانی که از محارم نَسَبی می باشند، ولو در فرض سؤال جایز نیست؛ ضمن اینکه صله رحم متوقف بر مراوده و رفت و آمد نیست و با احوالپرسی و پیغام فرستادن از طریق تلفن یا نامه هم محقق می شود. در هر صورت واجب است از اعمال خلاف شرع ایشان اظهار تنفّر کنید و به هر روش برادرانه ای که مفید و مؤثر می دانید، موعظه کنید

بر غیر بالغ، امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست.

امر به مستحبات، امر به معروف، محسوب می شود و مستحب است.

اگر چه تبیین صحیح منکر و معروف در این فریضه الهی، کار بسیار مطلوبی می باشد، ولیکن آن چیزی که به هنگام وقوع منکر واجب است آن است که انجام دهنده گناه را از آن گناه با تذکر لسانی باز بدارد و بیش از آن بر او واجب نیست، حتی اگر بداند که تنها موعظه و تقاضا اثر می‌گذارند نه امر و نهی، وجوب آنها بعید نیست. البته نسبت به موارد منکر و مراتب نهی از آن، مراحل دیگری وجود دارد که با مراجعه به کتب تفصیلی می توانید (در بخش مربوطه) ملاحظه نمایید.

در فرض مذکور گرداندن انگشتر، ضرری به صحت نماز نمی‌زند؛ لذا تذکر دادن، واجب نیست.

اگر کاری که شخص انجام می‌دهد، طبق نظر مرجع تقلیدِ هر دو نفر، خلاف احتیاط واجب است؛ امر به معروف و نهی از منکر واجب است.

اگر احتمال دهید، عمل انجام شده مطابق نظر مرجع تقلید فاعل، است، امر به معروف یا نهی از منکر، جایز نیست.