اگر نذربا صیغه مخصوص* خوانده شود، عمل به آن واجب است و تخلّف از آن کفاره دارد چه معلّق به شرط و تحقق حاجتی باشد و چه منجّز و بدون شرط باشد.
----------------------
* صیغه نذر عبارت است از «لله علیّ أن افعل کذا...» و می‌تواند ترجمه آن را بگوید که عبارت است از « برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم». و اگر بگوید: "برای خدا نذر می کنم فلان کار را انجام دهم" بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت "نذر می کنم"، نذر شرعی محقق نمی شود.

اگر صیغه* نذر خوانده نشده تکلیفی ندارد و اختیار با خود شخص است؛ ولی اگر صیغه مخصوص نذر را با رعایت همه شرایط آن خوانده است عمل به آن لازم است و در صورت تخلف از نذر کفاره دارد. کفاره شکستن نذر عبارت است از اطعام ده فقیر یا پوشاندن آنها و در صورت عدم تمکن سه روز، روزه گرفتن می‌باشد. بله اگر پشیمانی از نذر به خاطر آن باشد که دیگر انجامش کار نیک و خوبی محسوب نشود مثلاً باعث ترک واجبی شود یا موضوع نذر، از بین رفته باشد، در این موارد اشکالی ندارد.
----------------------
* صیغه نذر عبارت است از «لله علی أن افعل کذا...» و می تواند ترجمه آن را بگوید که عبارت است از «برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم». و اگر بگوید: برای خدا نذر می کنم فلان کار را انجام دهم، بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت نذر می کنم، نذر شرعی محقق نمی شود.

اگر صیغۀ مخصوص نذر را نخوانده‌اید، اختیار آن با خود شما است. اما به هر حال اگر نذر صحیح شرعی با صیغۀ مخصوص نذر* محقق شده است، باید به آنچه که نذر کرده اید عمل کنید مگر اینکه از عمل به نذر ناتوان شوید که در اینصورت عمل به آن واجب نیست.
----------------------
* صیغه نذر عبارت است از «لله علیّ أن افعل کذا...» و می‌توانید ترجمه آن را بگویید که عبارت است از « برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم». و اگر بگوید: "برای خدا نذر می کنم فلان کار را انجام دهم" بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت "نذر می کنم"، نذر شرعی محقق نمی شود.

ج1) قسم مذکور، صحیح است و در صورت شکستن آن کفاره لازم است. کفاره قسم عبارت است از اطعام ده فقیر یا پوشاندن آنها، و در صورت عدم تمکن از این دو، سه روز روزه بگیرید.
ج2) باید علاوه بر کفاره، توبه واقعی صورت بگیرد.

اگر صیغه مخصوص نذر* را نخوانده‌اید، اختیار آن با خود شما است؛ ولی اگر صیغه نذر را ولو به صورت فارسی خوانده باشید، باید طبق آن عمل کنید و تغییر و تبدیل آن جایز نیست.
----------------------
* صیغه نذر عبارت است از «لله علیّ أن افعل کذا...» و می‌تواند ترجمه آن را بگوید که عبارت است از « برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم». و اگر بگوید: "برای خدا نذر می کنم فلان کار را انجام دهم" بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت "نذر می کنم"، نذر شرعی محقق نمی شود.

به طور کلی کاری که نذر شده است، باید شرائطی داشته باشد؛ از جمله شرائط این است که باید نذر، همراه با صیغه مخصوص آن بوده و مورد نذر، رجحان داشته باشد؛ بنا بر این در فرض سؤال اگر نرفتن به زیارت با دوستتان، رجحان داشته باشد و ترک زیارت همراه او بهتر از انجام آن باشد، همچنین صیغه نذر هم خوانده باشید، نذر صحیح و عمل به آن واجب است.

اگر صیغه نذر را به صورت صحیح و شرعی خوانده اید، می توانید به هر خانواده ای هر چند از اقوام و خویشان شما بوده و نیازمند باشد، کمک کنید و اگر نذر به صورت صحیح شرعی نبوده، به هر نحوی که دلخواه شما است، می توانید عمل نمایید.

در فرض سؤال، فعلاً وظیفه ای ندارند.

اگر صیغه نذر خوانده ولی نیت عهد داشته اید، عمل به عهد و نذر مزبور، واجب نبوده و مخالفت با آن هم کفاره ندارد.

ج1. اگر صیغه مخصوص نذر*را نخوانده‌اید، وظیفه ای ندارید و اگر صیغه نذر را خوانده اید و هنگام نذر، وقت خاصی معیّن نکرده اید باید دوباره 7 روز پشت سرهم روزه بگیرید.
ج2. اگر قبل از ظهر از نیت روزه نذر غیر معین برگردید یعنی قصد قطع روزه را نمایید و بعد از آن تا قبل از ظهر نیت روزه قضا نمایید صحیح است ولیکن عدول از یک روزه به روزه دیگر صحیح نمی باشد.
-------------------
*صیغه نذر: «لله علیّ أن افعل کذا...» و می‌ تواند ترجمه آن را بگوید که عبارت است از «برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم». و اگر بگوید: "برای خدا نذر می کنم فلان کار را انجام دهم" بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت "نذر می کنم"، نذر شرعی محقق نمی شود.

پس از انعقاد صحیح نذر شرعی (همراه با خواندن صیغه نذر) در زمان تجرد، ممانعت شوهر تأثیر ندارد و نذر ساقط نمی شود.

در فرض سؤال، نذر صحیح است و هر وقت توانستید باید مبلغ مذکور را بپردازید.

1. صیغه قسم را باید به زبان بگوید.
2. قسم به ذکر اسم خداوند متعال که مختص به اوست، مانند لفظ جلاله «اللّه» باشد و همچنین آنچه بر غیرخدا اطلاق نمی‌شود، مانند رحمان و یا ذکر اوصاف و افعال مختص به خدا که غیر او در آن با خدا شریک نمی‌باشد مانند «و مقلب القلوب و الابصار»، «و الذی نفسی بیده» و یا ذکر اوصاف و افعال مشترکی که بر خدای تعالی و بر غیر خدا اطلاق می‌شود لیکن غالباً برخدا اطلاق می‌شود به طوری که در وقت اطلاق، منصرف به خدای تعالی می‌شود، مانند ربّ و خالق و بارئ و رازق و رحیم باشد.
3. کسی که قسم می خورد باید بالغ و عاقل باشد.
4. اگر مورد قسم از اموال است، انسان، ممنوع از تصرف در اموالش نباشد.
5. از روی قصد و اختیار قسم بخورد.
6. کاری را که قسم می خورد انجام دهد، باید حرام و مکروه نباشد و کاری را که قسم می خورد ترک کند، باید واجب و مستحب نباشد؛ اگر قسم بخورد که کار مباحی را به جا آورد، باید ترک آن در نظر مردم بهتر از انجامش نباشد، و نیز اگر قسم بخورد کار مباحی را ترک کند، باید انجام آن در نظر مردم بهتر از ترکش نباشد.
7. احتیاط در این است که قسم خوردن فرزند و زن با اجازه پدر و شوهر باشد و اگر نسبت به غیر انجام واجبات و ترک محرمات باشد، پدر و شوهر می توانند از ادامه دادن آن منع کنند.
کفاره شکستن قسم:
اگر کسی عمداً قسم را بشکند، باید یا ده فقیر را اطعام کند یا آنان را لباس بپوشاند و در صورتی ­که مقدور نباشد، سه روز، روزه بگیرد.

اگر قصد قلبی نباشد یا او را اکراه و تهدید کرده باشند و او از ترس جان، مال یا آبرو قسم بخورد یا عهد کند، قسم و عهد محقق نمی شود و عمل به آن واجب نیست.

فی نفسه اشکال ندارد.